Caligula'nın Mavi Patikleri

  Pencereden dışarı baktım. Yağmur oklar gibi penceriye vuruyor, onları dövüyordu. İçindeki öfkeyi adeta boşaltmak istiyordu. Zaten nedensizce (!) karanlık olan hava daha da kararmıştı. Gece arabası erken gelmiş gibiydi gök. Yanardağ püskürmüş gibiydi. Pencerenin hemen önündeki koltuğa oturdum ve pencereden dışarı bakmaya devam ettim. İnsanlar ne kadar gariplerdi. Cansız şemsiyeler ile oradan oraya gidiyor birbirlerine soğuk bakışlar atıyor, o bakışları tutuyordu. Biraz neşe katan ve hayat belirtisi gösteren şeyler kesinlikle gençlerdi. Suskun ve boynu bükük parklarından, çocukluklarından kopamamış oralarda zaman geçiriyor, gülüyor ve şakalar yapıyorlardı. Rengarenk giyiniyor ve yetişkin olduklarında işleri başındayken geçmişe bakıp 'Çok güzel eğlendim. Keşke o yaşımda olsaydım.' diyecekleri anılar biriktiriyorlar. Soğuk hava bana evimi anımsatmıştı. Kalemizin soğuk duvarları, pencerenin soğuk pervazları, soğuk ve boş odalar hatta kısmen soğuk yataklar ve geceler ve rüyalar...

 Çok güzel bir kız karşımda duruyordu. Altın sarısı saçları beline kadar geliyordu. Bunlar bana uzun zamandır gri, mavi, bazen pembe beyaz ama genelde soluk renkler ve özellikle siyah olan; çoğunlukla dikdörtgen ama kare hatta bazen yarım daire şekillerini gördüğüm , gri bir toz ve sis bulutu ile örtülü güneş ışıklarını anımsatmıştı. Üzerindeki mor elbisesinin uçları yerlere geliyor ve benim solumaktan bunaldığım tozları ve de insanların acımasızca katlettiği yetmiyormuş gibi bir de katlettikleri ve daha güzel dedikleri yerlere attığı çöpleri süpürüyordu. Bana baktı. Merhametle ve de sevgiyle. Sanki onun için bir mucizeydim. O güzel kadın için. Sahi kaç yaşındaydı acaba? Ben ,bir mucize olsa gerek, 2 kıştır buradaydım. yaşıyorum. O zalim çocuklardan ellerindeki parlak kutuların esiri olmuş elleri çantalı zengin bey ve bayanlarda, bazense sadece paraları yok diyerek benim ve buradaki nadir arkadaşlarımdan olan kuyruğu olmayan kediye zarar vermek isteyen insanlardan kurtulmuştum. Boynum