Caligula'nın Mavi Patikleri

 Güneş eskiye göre daha sağlıklı olan çevrede batıyordu. Yine güneşi göremiyordum belki ama temiz bir hava soluyabiliyordum. Etraftaki evler değişmişti. Mimarlar sadece bir beton yığını yapmaktan vazgeçmiş olacaklar ki klasik mimariyi takip eder olmuşlardı. İnsanların yüzlerinde nefret, endişe, öfke veya hüzün yoktu artık. Kedilerin kuyruklarına teneke bağlayan çocuklar da. Yahut gençler birbirlerine zorbalık yapmıyordu. Güzellik kalıplarının kırılması adı altında yeni güzellik kalıpları aşılanmıyordu insanlara. Savaşlar bitmişti. Sadece tek bir yerde. Evet, dünya hatta evrenler arası barış vardı. Ama sanıldığı gibi asla değildi. Bu barış için feda edilenler olmuştu.  Kötüler dedi tarih onlara. Onlar kendilerine fedakar. Var olmaları dengeyi sağlardı. İyilik ve kötülük. Tıpkı yaratılan her varlıkta olduğu gibi. İki öz. Aslında var olan her şeyin temelinde olan iki gerçeklik. Peki bu gerçeklikten dolayı kendilerine fedakar diyebilirler miydi? Zaten hayatın getirisi olan bir nedenden dol

 Jackson siyah bir atın üzerindeydi. Asla ilk olarak çıkmayı düşünmedi. Kardeşlerini iyi tanıyordu. Kinsey doğuştan bir lider ve askerdi. Sessiz gelenlerin lideriydi. Amansız avcıydı. Her zaman böyle bir güce karşı planları olurdu. Jackson kurtulmak istediği tek kardeşin Kinsey olduğunu fark etti. Patricia'nın da ona yardım edeceğine adı kadar emindi. Bilmediği şey ise bu geçen yıllarda çok şeyin değiştiğiydi. Patricia artık kardeşine kötü davranmıyordu. Patricia artık sevdiğini gizlemek zorunda değildi. Patricia tahtını kız kardeşlerinden korumak zorunda değildi. Bu da Jackson'un Kinsey'i öldürmeye çalıştığı zaman Patricia'nın buna karşı duracağı anlamına geliyordu. Zaman değişmişti. Her şey değişmişti. Jackson bunu göz ardı ediyordu.  Düşünceleri diğer kardeşi Patricia'ya kaydı. Onunla bir büyümüştü. Serinkanlı davranışlar sergilediğini ilk elden görmüştü. Patricia'nın asil ve yumuşak yüzü altında bir cani yatıyordu. O bir yılandı. Tıpkı Sophia gibi. Atının üz

  Jackson şaşırmıştı. Oturduğu tahtından kalktı. Gözleri önünde sarı lekeler uçuşuyordu. Bir süre duyduklarını ve var olan gerçekliği sorguladı. Bu kötü bir kabus olmalıydı. Ancak Cheryl dükü hiç de bir kabus gibi durmuyordu. Daha çok kanlı canlı acı bir gerçekti. Bir sonraki aşamada Jackson köpürdü. Yerinde dönmeye ve lanetler etmeye başladı. Sonra birden duruldu. Bu işin hala daha alec'in başının altından çıktığına inanmayacak kadar kör kütük ona güveniyordu. Nefreti kız kardeşlerini buldu. Ellerini yumruk yaptı. Bir tanesini hınçla açıp tahtının yanında duran asayı kaptı. Bağırışı bazı tarafları mor perdelerle kaplı taş duvarlarda sekti. -Çabuk orduyu hazırlayın. Artık onları kazımanın vakti geldi. Taş üstünde taş, kardeşlerim de sağ kalmayacak! Engelbertha adamları toparladı. İyileştirmelerinin yapılması için bekledi gerekli malzemeleri tedarik etti. Uzun bir yol tepmişti. askerleri olmadan geri dönmeye niyeti olmadığı gibi orduyu da burada tutmakta fayda vardı. Çadırına çek

 Grace ile başka bir yoldan geri 15. Bölge Kötüler Kampı'na gitmeye başladılar. Grace iyice büzüşmüş ve uyuyordu. Boreas iç çekti yanında uyuyan kadına göz ucuyla bakıp. En başında onun düşüncelerini önemsemezken nasıl birden önemsemeye başladığını merak etti. Yol uzadıkça uzuyordu. Oraya gidişleri uzun sürecekti. Yaklaşık 1 ay kadar. Belli bir yolu uçakla gelip arabayla devam etmişlerdi ama şuan o risk gibi durdu Boreas'ın gözüne. Sonunda bir kez daha mola vermek adına durdu ve kafasını geriye yasladı. Elini kızın elinin üzerine kapatıp durdu. Fark etmedi ama ağladı adam. İlk defa yaptığı işten pişmandı. İlk defa olduğu kişiden nefret etti. İlk defa bir kadın için ağladı. Ve ilk defa bir kadından özür diledi.  Kırmızı Atkılı Jones tedbiri seven birisiydi. Kimse onun korumaları olmadan sadece bir şoförle yolculuk edeceğine ihtimal vermezdi. Gerçekler ise tıpkı buydu. Jones kendisinin öldürüleceğini düşünerek yanına en sadık adamını alarak farklı bir yola gece yarısı saptı. Kims

 Grace karşısında duran adamı süzdü. Burada bulunmak onu her anlamda geriyordu. Ölüme bir nefes daha yakın hissediyordu. Bu hoşuna gitmemişti. Artık konuşmak konusunda arada gidip gelirken neden bunu yaptığını hatırlattı kendisine. Yapması gerektiğine inanıyor başka çıkış yolu bulamıyordu. Bir iç sesi her zaman bir çıkış yolu vardır dese de o tarafını zorla da olsa susturdu. Jones'un adamlarının onun için getirdiği sandalyeye oturdu. Artık geri dönüş yoktu. Yalan konuşamazdı. Bu bir oyun değildi. Her türlü ölecekti.  Grace onunla iletişime geçmişti Alex denen bir adamla. Alex gibi temiz görünümlü bir adamın Engelbertha gibi bir kadının yanında işi ne olabilirdi bilmiyordu. Ama öğrendiğine göre Engerlbertha bileklerini kesmişti ve onun yalnız gitmesi gerekiyordu. Sonradan peşinden gelecekti. Ona adresi verip yola çıkmıştı.  Kırmızı Atkılı Jones ellerini kavuşturmuş onu beklerken düşüncelerinden sıyrıldı. Yerinde rahatsız bir şekilde kımıldandı. Öksürdü ve bildiği her şeyi mafya baba

 Yorgunca tahtımda oturuyordum. Kenneth'ı özlüyordum. Kenneth ile geçirdiğim anları özlüyordum. İlk yemeğimizi. İlk elimi tutuşunu. İlk öpüşünü. İlk gecemizi. Sonrasında gelen ölümü. Deliriyorum Tanrı'm! Ablamlar ile konuştuğumuz köstebek olayından sonra da iyice keyfim kaçmış bir halde krallığıma geri dönmüştüm. Batı'ya. Batı Krallığı Amerika'ya kurulmuştu. Senelerdir alışık olduğum dalgalı denizi izlerken aklımdan biricik sevgilimi asla atamıyordum. Kenneth gözlerim önüne gelip duruyordu. Onu bu kadar az tanımış olmam canımı yakıyordu. Nefes alamaz hale geliyordum. 'Zaten öleceğim' derdi. Ben asla ölmesini istememiştim. Hep yanımda kalacak sanıyordum. Çok saftım. Aşıktım. Ve şuan artık toy değildim ama ölmüştü. Arkamdan gelen ayak sesleri ile arkamı döndüm.  Orion tam karşımda duruyordu. Üzerinde dar siyah bir kot pantolon ve gömlek vardı. Elleri her zamanki gibi sargılı saçı ise atkuyruğu idi. Yüzünde hiç sakal yoktu. Küçükken kıl köklerini yaktıklarını söyle