Caligula'nın Mavi Patikleri

  O akşamdan sonra bazı şeyleri kabullenmiştim. Yitip gitmiş bir bedenin gölgesinde daha fazla yaşamayacaktım. Geceleri çöküp yatağıma yattığımda ertesi sabah kalbimdeki boşluğun sonunun ne olacağını düşünüp penceremden içeri giren yıldızların ışıklarını saymayacaktım.  Buna karar verdiğimde gün çözülüp gitmiş yerine tatlı meltemle bir karanlığa bırakmıştı. Yün yorganımı tepeme kadar çekmiş her gece olduğu gibi yatağımın berisindeki pencereden ormana ve ağaçların arasından cılızca gözüken yıldızlara bakıyor ve beni seneler önce bırakıp giden şovalyeyi düşünüyordum. Derler ki gidenin kalbinde bir ip unutur kader. Zaman o ipi gerer, koparmaz. Zira dosttur kaderle. Eğer yıldızlara aynı anda bakarsa giden ve geride bıraktığı bir çift yaşlı göz, giden hala o ipin titrediğini hissedermiş… Geri dönmese bile, ruhu artık dönmüştür. Ve hiçbir büyü, dönmüş bir ruhu serbest bırakamaz.  Yerimden doğrulmadan saçlarıma ellerimi attım. Parmaklarıma dolaşan saçlara karanlıkta seçebildiğ...

  Bazen asla sevilmeyeceğinizi kabullenmeniz gerekir. Asla sevilmeyeceğinizi, görülmeyeceğinizi. Kimse sizi prensesler olarak görmez. Kimse sizi sevilecek bir kadın olarak fark etmez. Hatta onlar için o kadar alaladesinizdir ki sizi akıllarınıza dahi getirmezler. İşte bu durumun içindeyseniz emin olun ki siz de bir cadısınız. Kovano hoş geldiniz, kendimi tanıtmadım. Ben Dabria, Kirken’in kızıyım.  Doğruları demek gerekirse annem ilk cadı. Olduğum şey konusunda hep açık sözlüydü. Kendi dokunduğu altın işlemeleri beyaz etiğine, beyaz uyluklarına sıyırır ve diz çökerdi bazen. Omuzlarından kavrardı, ince uzun beyaz parmakları. Fısıldardı. "Sen bir cadısın, bunu değiştiremezsin. Senin soyun belki en güçlüsü. Lakin güç her zaman, her daim bir lanet getirir. Kandandır belki bu. Sevilmemek. Ne teyzen Pasiphe sevildi,bir insan tarafından dahi, ne de dayıların yahut en güzel kuzenin Medea. Bunu ne denli çabuk kabul edersen, o denli iyi."   O anlarda aptal gibi annemin suratın...

  Közlerin üzerinde çok yürümüştüm. Lakin nasıl bilebilirdim o kahverengi gözlere doğru yürürken daha çok acı çekeceğimi? Ya da nereden bilebilirdim kendi şakalarıma dahi güleceğimi ve ağzıma hiç şarap sürmeden sarhoş olacağımı? Öyle ki hiç içmediğim bir içkinin sarhoşluğuymuş yaşadığım. Ve her gece çöküp karanlık bastığında, biraz olsun beni görsün diye çevresinde pervane olurum.  Kırmızı kadifeler, çıngıraklar, ziller, bıçaklar, toplar ve kadehlerce şaraplar... Onun gözleri beni bulsun diye yapmadığım kaldı mı ki? Bir kez olsun beni arasın diye kaçmadığım delik kaldı mı ki? Beni bulsun diye gözler önüne serilmediğim, tut ki çevresinde bir mehtap gibi dönmediğim tek bir gece kaldı mı? Dağlara çıktım, ovalara, çayırlara yayıldım. Dokuz defa sürülmüş tarlalara gizlice dadandım — bir köstebek gibi. Ne de olsa senin için de bir köstebektim. Aşkın için, sevgililerin için, her şey için. Körfeze koştum, sırf denize seni fısıldamak için. Belki o zaman, suyun yüzeyinde senin sandı...

  THE KEY OF DARKNESS --- Chapter One --- Tears of the Monster The sun was rising over the skyline as a scary monster approached a home. Elenor woke up and smiled. Her maid Nancy came in and spoke cheerfully. “Madam, today is your wedding day. You are a very lucky woman in England.” Elenor looked into her eyes and got out of bed. “I think this day will be amazing.” But destiny had other plans. Darkness, pain, and screams were everywhere. At the Marquee of Solisticashire, Samuel of Solisticashire talked to himself. “I hope she never learns about my dark side. It will not be good for her. But she will hurt. I wish she did not want to marry me. Little shy girl, making a deal with a demon.” The demon was Samuel, and he was a bad guy. He was narcissistic and cruel. He was feeling nervous now, thinking, “Am I a ghost or a monster?” Samuel was like a panther, graceful and dangerous. He looked like he could kill with kindness, but he was a cruel kind of man. Elenor got dresse...

  Chapter Two William the Pig William arrived where his friend was waiting for him. The forest was dark, and Blood-moon forest was always dark. Some said it was haunted. William looked at the woman next to him and said, "Jane, raise your head." The woman named Jane did not want to look up. She had been dragged here and brought with a sack over her head. She was afraid. This man was too overbearing. She tried to touch the necklace around her neck, but her neck was empty. She wailed, "My necklace…" The man stared blankly at his hand. A bead attached to an empty leather strap that wasn't even a pearl. He shrugged and said, "I will buy you more beautiful ones. Don't you want pearls?" The woman called out, "No, my necklace…" "What's in this necklace, Jane?" William asked. "The gift of the man I fell in love with. Give it back," Jane replied. William snorted and threw the necklace at her. He turned hi...

  ---Chapter three--- Descendants of Adam and Eve Samuel Solisticashire slowly approached William, who was searching for him in the dark forest. He wore a black cloak and removed his hat as he greeted William. "Lord Battom, I never expected you to respond to my call. And you have a lovely lady with you," Samuel said. William glanced at Jane, who stood beside him. He noticed her trembling in fear. He turned to Samuel and replied, "Yes, as usual, a sacrifice." Jane was taken aback and scared. She trembled, and then she asked in a low voice, "You said I was going to die. I can understand that, but what kind of sacrifice?" "For a ritual," William responded. "What ritual? What if the church found out?" Jane asked, perplexed. Samuel chuckled and approached the girl, whispering, "The church only accuses poor women of witchcraft, not wealthy men like us. We started the witch hunts, but it was women like you who suffered...

  Chapter four: Mistress For a while, in the dark, no one spoke. Nyx's night chariot was right above them, covering their crimes and urging them to be obedient. As they wandered behind Samuel's castle, William asked, "How is the marriage going?" "Just marriage," Samuel replied with a laugh. "Do you really think it's a love marriage? Love is not real. I live the way any aristocratic man would, unlike you." William frowned. "Maybe I will marry Jane too. It's a necessity." Meanwhile, Elenor couldn't sleep that night either, and her husband's side of the bed was empty, feeling like ice. It hadn't even been a year since they got married. In the past, it was normal for men to have mistresses, but Elenor never thought she would get bored of her husband before a year was up. She was scared. What if he failed to produce an heir and had to live in the same castle with a mistress? She muttered, "God forbid....